هر چه که بود بیهوده بود

در سکوتی مانده بودم نا امید
روزم بلند شبم کوتاه مویم سپید
هر چه که بود بیهوده بود رنگی نداشت
دفتر عمر ورق می خورد آهنگی نداشت
هر چه که بود بیهوده بود رنگی نداشت
دفتر عمر ورق می خورد آهنگی نداشت

لاکن درآن سکوت گران کسی رسید
کسی که جان به جان خسته ام دمید
هرچه بد بود از یادم رفت اندازه شدم
مه رو وا کرد خورشید آمد تازه شدم

لاکن درآن سکوت گران کسی رسید
کسی که جان به جان خسته ام دمید
هرچه بد بود از یادم رفت اندازه شدم
مه رو وا کرد خورشید آمد تازه شدم
تازه شدم
تازه شدم
تازه شدم
تازه شدم
تازه شدم
...

¤ نویسنده: ارمائیل

پیام های دیگران